Filmy samotność, strach

Rok 1944. Basia i Kazia żyją samotnie pod Warszawą. Udzielają schronienia Hubertowi, który został odbity z rąk gestapowców. Okazuje się, że naprawdę ma na imię Stefan. Basia zakochuje się w nim, nie wiedząc, że ukochany współpracuje przy produkcji broni z miejscową nauczycielką.

Spokojne życie członków odizolowanej od reszty społeczeństwa rodziny zostaje zakłócone przez przerażającą bestię, która wystawia na próbę łączące ich więzi.

Masakra osób pochodzenia Tutsi dokonana przez ekstremistów Hutu miała miejsce między kwietniem a lipcem 1994 roku. W ciągu zaledwie stu dni zostało zamordowanych ponad osiemset tysięcy ludzi. Jest rodzajem tragicznego paradoksu, że kiedy myślimy o wojnie, widzimy film. Holocaust był pokazywany w kinie dziesiątki razy, podobnie rzezie w Kambodży, czy wojna w Wietnamie. Masakra w Rwandzie nie doczekała się jednak zbyt wielu przedstawień filmowych, dlatego film Philippe’a van Leeuw jest tak ważny. W przeciwieństwie do hollywodzkiego Hotelu Rwanda jest to zdyscyplinowana i kameralna opowieść o ludobójstwie z perspektywy jednej osoby, młodej Tutsi Jacqueline. Pracuje ona jako pomoc domowa w europejskiej rodzinie, przez którą zostaje porzucona po ataku Hutu. Film ukazuje jej ciągłą ucieczkę przed oprawcami, skupiając się na jej samotności i poczuciu absolutnego, zwierzęcego strachu. Nie przypadkiem konflikt w Rwandzie to największa porażka w historii ONZ. Zachodnie państwa w żaden sposób nie interweniowały, skazując setki tysięcy ludzi na zagładę. Ten film to głos czy raczej krzyk protestu przeciwko milczeniu.

Poniżany przez wszystkich samotnik Donnie Raymond poznaje piękną dziewczynę, w której zakochuje się z wzajemnością. Niestety ich szczęście nie trwa zbyt długo, gdyż chłopak mając już dość upokorzeń i zaczyna zabijać ludzi którzy go dręczyli.

Historia dwustoletniego Stefana, którego ojciec opuścił rodzinę zaraz po jego narodzinach, a matka zmarła na ciężką chorobę. Szukając swojego miejsca na świecie Stefan błąka się po Serbii, znajdując dom, w ukrytej pod wodospadem grocie.

Dwaj ludzie z szafą to jedna z pierwszych etiud Romana Polańskiego. Przedstawia tytułowych dwóch mężczyzn niosących przez centrum miasta brzemię codzienności reprezentowane tu przez szafę, niewygodny i całkowicie abstrakcyjny przedmiot na ulicach miasta. Staje się owa szafa powodem wielu kłopotów, niby przyziemnych ale jakże naturalnych. Polański w tejże groteskowej opowieści stara się przekonać widza, że każda odmienność, inność mogą być powodem do nietolerancyjnego zachowania się tak społeczeństwa jak i pojedyńczych osób.

Serial jest sitcomem ukazującym życie amerykańskiej rodziny o nazwisku Bundy, do której należą: Al (Ed O'Neill) - słabo zarabiający sprzedawca butów, Peggy (Katey Sagal), która całe dnie spędza przed telewizorem, Kelly (Christina Applegate) - łatwa stereotypowa blondynka oraz Bud (David Faustino), którego obsesją jest seks. W każdym odcinku bohaterowie drwią oraz wyśmiewają się z siebie nawzajem.

Max (Max Records) jest dzieciakiem o dużej wyobraźni. Nie ma żadnych kolegów i nie ma z kim się bawić. Po kłótni ze swoja mamą Max ucieka z domu i trafia do lasu który nieświadomie sam sobie wyobraził. Poznaje tam grupę dzikich i dziwacznych stworów. Max koronuje się tam na władcę i wmawia że ma wielką moc. Musi także chronić ich przed smutkiem, lecz to bardzo trudne...

Do domu mieszkającego w Filadelfii psychiatry, dr Malcolma Crowe (Bruce Willis) i jego żony Anny (Olivia Williams) włamuje się niezrównoważony psychicznie pacjent Vincent Gray (Donnie Wahlberg), który oskarża doktora o to, że nie potrafił udzielić mu pomocy. Strzela do niego, po czym odbiera sobie życie... Malcolm powoli dochodzi do siebie po zamachu. Jego uwagę zwraca przypadek Cole'a Seara (Haley Joel Osment). Psycholog odkrywa, że ten ośmioletni chłopiec, posiadł niezwykły dar, który pozwala mu komunikować się z umarłymi. Jak się wkrótce okaże, nie każdy dar natury jest błogosławieństwem...